#9. Pokonałeś mnie + Niespodzianka 1/3. - Sezon #1

DZIEŃ DOBRY. Raczej dobry wieczór, no ale cóż. Któż się będzie czepiał.

Ta notka jest BUM, złożona tak jakby z dwóch części.

Druga część tej notki rozpoczyna bardzo ważny dział.

Ten dział jest tak długi że postanowiłyśmy podzielić go na kilka części.

Razem z tą notką będą ich trzy.

Chcemy pokazać jak to będą wyglądały trzy następne notki.

Dzisiaj będzie pierwsza, jutro druga, a trzeci pojutrze.

Wyspoilerujemy, że dojdzie do czegoś pomiędzy Deiem i Saso, ale nie bijcie xDDDD

Miłego czytania, siem.

Takie bardzo złe Nika i Matsu.

_______________________________________________________

Powoli można było poczuć zimę, szczególnie, że za trzy miały się odbyć święta. W mediach od rana trąbiło o kolejnych wypadkach na drodze, stawało się ślisko i jeszcze kilka dni temu zaczął padać lekki śnieg. Dla dzieci był to kolejny powód do radości, jednak Sasori, nauczyciel sztuki w szkole, nie był zbyt z tego powodu zadowolony. Od rana jego zamek do samochodu wręcz zamarzł, więc musiał odczekać kilka minut by mógł się co najmniej dostać do auta. Pospiesznie ruszył do swojego budynku pracy. Na wstępie porwało go kilku pracowników, do pokoju nauczycielskiego. Niezbyt zadowolony, jak i również zmęczony całą pracą, którą musiał wykonywać wieczorami, ruszył za swoimi znajomymi. W pomieszczeniu czekali już wszyscy pracownicy. Sasori tylko skinął głową w geście przywitania i usiadł na ostatnim, wolnym krześle. Kątem oka spostrzegł kogoś nowego. Młodą nauczycielkę z fioletowymi włosami. Uśmiechnął się pod nosem, po czym zaczął słuchać dyrektora.

-No to zacznijmy…-tu siwowłosy dyrektor ziewnął, robiąc krótką przerwie. Blond nauczycielka tylko prychnęła, znów czując jakby była za wszystko odpowiedzialna. Odepchnęła się na krześle, wstając i krążąc po sali. Inni pracownicy tylko patrzyli na poczynania kobiety. Sasori wewnętrznie był załamany tym, że musi tu być. Westchnął i czekał na rozwinięcie zdania przed dyrektora, jednak to nie nastąpiło.

-Kakashi, co masz nam do powiedzenia?-Młoda nauczycielka odezwała się, po czym wszyscy skierowali na nią wzrok. Byli zdziwieni, że mówi dyrektorowi po imieniu, jak i tym, że ma takie nastawianie. Niektórzy pracownicy byli dość oburzeni, jednak Kakashi niezbyt zwracał na to uwagę.

-Może ty wytłumacz Tsunade-Łysy nauczyciel westchnął, pokazując na blondynkę. Kobieta uśmiechnęła się i machnęła ręką w nieznaczny sposób.

-Doskonale wiecie, że niedługo przyjeżdżają do sąsiedniego miasta pewne szychy w naukach takich jak fizyka czy matematyka. Mamy dość zdolnych uczniów, więc wraz z Kakashim i radą ustaliliśmy żeby wysłać pewne osoby. Chciałabym żeby dwoje wybranych nauczycieli mieli, w sumie czterech uczni. Jednym z nich miała być pani Mitarashi, jednak w tym czasie są zawody…- kobieta zwróciła się do fioletowowłosej, robiąc zrezygnowaną minę.-Pani Mitarashi wybrała już jednego ucznia, którego za chwile nam przedstawi. Podczas wyjazdu zastąpi panią ktoś inny.- Brązowooka kobieta zaczęła układać papiery, po chwili jej wzrok przeniósł się na wiśniowowłosego.-Za to panie Akasuna zajęcia artystyczne będą tam dla pokazu. Wszyscy doskonale wiemy, że pewne osoby chcą pana zobaczyć. Postarajmy się zrobić wrażenie-Kiedy  monolog został w pełni skończony, w pokoju zapanowały szumy i szepty. Każdy nauczyciel zastanawiał się kto jest najlepszy. Analizowali to, patrząc na każde klasy i uczniów, aczkolwiek Sasori i Anko nauczycielka zamyśli się. Kakashi spojrzał na nich kątem oka, widząc, że tysiąc pracowników miało do niego pytania. Kiedy to się odbędzie, jak to zrobić lub jaki uczeń jest najlepszym kandydatem. Siwowłosy westchnął, po chwili popijając wodę. Czerwonowłosy oparł rękę o blat stołu, przejeżdżając wzrokiem po każdym.

-Mam już grupę i niezwykłego w niej ucznia. Deidara Katsu.-Mistrz odezwał się, podnosząc kąciki ust, a w pomieszczeniu zapanowała cisza. Każdy analizował to co powiedział młody nauczyciel. Anko zaśmiała się, czym spowodowała w sali hałas. Kakashi ziewnął, a jeden z nauczycieli, ręką uderzył o stół.

-Czy nie przesadzasz Sasori?!-Starszy mężczyzna krzyknął, aż nawet Kakashi zareagował. Wstał na chwile i podszedł do czarnowłosego. Sasori wręcz wyzywająco patrzył się w oczy pracownika.

-Danzo, uspokój się, wiemy jak Deidara się zachowuje, ale ufam Sasoriemu-Siwowłosy poklepał nauczyciela po ramieniu, po czym usiadł znów na swoje miejsce. Danzo oburzony, nachylił się nad czerwonowłosym.

-Wiesz, że ten chłopak nie ma talentu? Tam będą ludzie z całego świata, najwięksi naukowcy, ciebie też będą chcieli zobaczyć i oceniać! Chcesz zniszczyć sobie reputacje?!-Danzo wściekły przejechał wzrokiem po całym pomieszczeniu. Anko zaśmiała się i usiadła na stole, patrząc na dwóch mężczyzn.

-To Sasori będzie miał na głowie blondaska, nie pan. A poza tym, ja chciałabym dać szanse Orochimaru ze starszej klasy, który kilka razy nie zdał. Sasori zabierze go ze sobą, nie ma nic przeciw. Każdemu należy się szansa-Sasori i Anko spojrzeli na siebie, uśmiechając się, a Kakashi wraz z nimi. Tsunade tylko oparła głowę o tablice, a reszta nauczycieli w pewnym sensie podzielała zdanie Danzo.

-Ci dwaj uczniowie mają razem jech…-Nauczyciel nie zdążył dokończyć, ponieważ Sasori spojrzał na niego wyraźnie już poddenerwowany sytuacją.

-Ten chłopak musi jechać, czy tak czy inaczej wezmę go. A pan, panie Danzo, już chyba nie należy do rady i główną decyzję podejmie Kakashi.- Akasuna uśmiechnął się i wraz z Mitarashi. Kakashi kiwnął kilku krotnie głową, po czym,  wszyscy wyszli z pomieszczenia.

Minęła godzina. Nauczyciele rozeszli się. W szkole zadzwonił dzwonek na dłuższą lekcję, więc uczniowie przenieśli się do innych klas siadając obok grzejników. Zaczynało się robić naprawdę zimno. Pierwszy raz w tej szkole zaistniał problem z ogrzewaniem. Młodzież poubierana w grube bluzy oraz wtulona w siebie wyglądała dość zabawnie. Niektórzy nawet dobrze się bawili.  Jednak był jeszcze blondyn. Znajomi prosili go by został w szkole, gdyż na dworze jest straszny mróz i wszystkie kończyny odpadną mu po kilku sekundach. Niestety, niezależny chłopak wyszedł. Wyszedł na zewnątrz, opierając się o ściany budynku szkoły. Śnieg opadał na skórzaną kurtkę. Szalik który miał na sobie nie dawał zbyt dużo ochrony. Cały pomarańczowy, okryty wokół szyi. Zamyślony chłopak już sam nie wiedział o co mu chodzi. Pierwszy raz od kilku lat, po prostu czuł się dobrze. Szczerze dobrze. Odkąd zajął się sztuką, cały czas chciał więcej. Chciał tego. Nauczyciel zadbał o to by odpowiednio zachęcić ucznia, do tego przedmiotu. Ten błękitnooki idiota, marznący pod szkołą, przewyższył samego mistrza. Istniało coś, co Deidara potrafił lepiej. Z jego rąk powstawały niesamowite rzeźby. Nawet po tym, nikt nie chciał go zauważyć. Docenić. Chociaż…. Znalazła się jedna osoba. Jeden rudy mężczyzna, który wierzył w niego od samego początku. Chłopak zadrżał z zimna. Automatycznie poczuł jak zaczyna mu się kołysać w głowie. Nie jadł dziś zupełnie nic, a nocami się nie wysypiał. Siostry nawet rano nie było w domu. Nie zostawiła pieniędzy, ani żadnej kartki. Przesunął się po ścianie, przestając czuć chłód. Zamknął oczy. Do jego uszu nie dotarł dźwięk dzwonka z szkoły. Uśmiechnął się do siebie, czując niesamowite szczęście, oraz wyczerpanie. Nie wiedział czym to było spowodowane. Łzy spłynęły po jego policzkach. Czy to emocje. Czy zwyczajnie oczy zaczęły mu łzawić, przez wiatr. Sam nie był pewien. Nagle znajome słowa przeszyły jego myśli. „Młody…Heh, powinieneś być z siebie dumny.  Potrafisz coś, o czym inni tylko marzą. Pokonałbyś wszystkich. Pokonałeś klasę. Pokonałeś szkołę. Pokonałeś mnie…Niezwykłe. Cieszę się, że mogę cię uczyć, Deidara.”

-Człowieku jesteś pojebany czy jak?!-Blondyn ocknął się słysząc wrzaski dobiegające wokół siebie. Próbował wyostrzyć spojrzenie by choć odrobinę spróbować cokolwiek dostrzec. Wysoki mężczyzna o siwych włosach zaczesanych do tyłu, wymachiwał rękoma, a potem nachylił się nad leżącym przyjacielem.

-Gdzie…gdzie ja do cholery jestem?-Powiedział błękitnooki z chrypą w głosie. Długowłosy rozejrzał się, rozpoznając miejsce.-Gabinet lekarski?...

-Hehehe… Zasnęło ci się na mrozie. Hehehe. Na mrozie….Czyś ty na głowę upadł!? Mówiłem ci żebyś nie lazł kurwa, w ten mróz!-Zdenerwowany chodził po całym pomieszczeniu, uderzając w ścianę co jakiś czas. Po kilku dłuższych chwilach uspokoił się i odwrócił do drzwi-Zamarzłbyś idioto. Dziękuj Nagato. On po ciebie poszedł.

-Nagato? Hidan, czekaj… Moje gardło…-Blondyn z trudem przełknął ślinę, czując jakby miliardy sztylety wbijały by się w przełyk.

Krótkowłosy mężczyzna oparł się o futrynę i spojrzał na niego z politowaniem. Siwowłosy opuścił gabinet, zostawiając samego pacjenta. Buntownik okrywał się kołdrą nadal czując zimno. Został zupełnie sam i nie wiedział co ma ze sobą zrobić. Czy ma na kogoś czekać, czy może już wyjść? Deidara wtulił się mocno w pościel na która go okrywała. Łóżko było nawet miękkie, jednak nie chciał tu zostać, niestety niemiał sił żeby wstać. Zegarek wskazywał dwunastą. Za 10 minut ma się odbyć lekcja z panem Sasorim. Chłopak zamknął oczy, przypominając słowa Hidana.- Naprawdę mógłbym zginąć…- Wyszeptał do siebie.

Lekcja sztuki trwała nieubłagalnie długo. Nauczyciel cały czas zerkał na wysokie kremowe drzwi, z myślą co się dzieje z uczniem, któremu poświęcał dotychczas najwięcej uwagi. Co prawda Nagato wytłumaczył całą sytuację mężczyźnie, jednakże ten nadal miał małe obawy co do zdrowia blondaska. Sasori dał sobie spokój z dręczącymi go myślami i odwrócił się w stronę tablicy zapisując ważne notatki. Dźwięk otwierających się drzwi przeszedł przez całą klasę, a pierwszy odwrócił się Akasuna, z myślą, że to jego ulubiony uczeń.

-Witam.. Zadzwoniono do mnie, ponieważ coś się stało z Deidarą… Mógłby mi pan powiedzieć gdzie go teraz znajdę?-Zatroskana kobieta stała całkowicie roztrzęsiona, patrzyła na pedagoga. Sasori przeszedł wzrokiem po całym ciele nieznajomej. Zaskoczony zszedł z podestu podchodząc do blondwłosej. Zamknął drzwi, zostawiając sale pełną uczniów.

-Deidara jest w gabinecie lekarskim, ostatni pokój na lewo…a pani jest?-Zapytał z przejęciem, spoglądając  w oczy blondwłosej kobiety. Była zdumiewająco podobna do buntownika. Po głowie Akasuny chodziły różne myśli skąd się ta dziewczyna wzięła wyglądała jakby była od niego młodsza.

-Jestem jego siostrą. Powiedziano mi, że nic mu nie jest, ale musze się z nim natychmiast zobaczyć…

-Jeżeli Deidara będzie miał na tyle siły, to bardzo proszę żeby pani z nim tu przyszła, będę tu cały czas.-Mówił bardziej spokojnie. Dziewczyna jednak nie zdążyła odpowiedzieć. Przed jej twarzą pojawił się wysoki umięśniony mężczyzna.

-O, Naine… -Hidan jak zaczarowany wlepił wzrok w przepiękną kobietę, zatrzymując się na tych słowach. Jej skórzany płaszcz i porozdzierane jeansy pod którymi były grube czerwone rajstopy w kratkę, przyciągał uwagę.-Z Deiem wszystko spoko. Boli go gardło chyba tylko, zaprowadzę cię.-Uśmiechnął się i odgarnął włosy z jej twarzy, by bardziej dostrzec niebieskie oczy. Po chwili jednak zabrał rękę, myśląc nad tym co robi. W końcu był Hidanem, nie mógł sobie pozwolić na aż tyle czułości. Sasori przytaknął i wszedł do klasy, a dwójka osób udała się prosto do pacjenta. Naine od razu przywitała Deidarę ciosem w policzek. Ten za to zaczął się śmiać i biegać po całym pomieszczeniu. Dzwonek zadzwonił ponownie w ten cała trójka ruszyła do sali plastycznej.  Sasori podniósł się z miejsca widząc jak blondyn przekracza próg klasy.

-Używasz czasem głowy, młody?-Czerwonowłosy włożył rękę we włosy swojego ucznia psując ich ułożenie. Chłopak uśmiechnął się, wpatrując wzrok w starszego od siebie mężczyznę. - Zaprosiłem tu panią ponieważ muszę zaproponować Deidarze wyjazd na projekt edukacyjny. Młody ma ogromną szansę na zostanie zauważonym. 

-Mówiłem panu…-Sasori spojrzał ostro w oczy buntownika, a ten nagle zamilkł.

-Pani brat ma talent. Niesamowity talent. Nie chciałbym żeby się zmarnował. Wiem, że to egoistyczne podejście, ale dostrzegam to z jakim uśmiechem on podchodzi do sztuki. Mimo, iż najpierw marudzi i nawet nie chce niczego dotykać, po dłuższej chwili zaczyna naprawdę się wczuwać i ukazywać swój nie wykorzystany potencjał. A ty młody nie zaprzeczaj prawdzie.-Ostatnie zdanie skierował do blondyna. Ponownie wzrok powędrował na oczy jego siostry, która stała nieruchomo całkowicie zaskoczona. Nie wierzyła, że doczekała się tej chwili. Jej młodszy brat został wyróżniony i wybrany spośród całej szkoły. Jej ręka znalazła się na ustach. - Dlatego chciałem tutaj państwa zaprosić. Deidara został przeze mnie osobiście wybrany. Dodatkowo również ocena ze sztuki zostanie podniesiona, więc to twoja jedyna szansa. -Blondyn spoglądał na nauczyciela z przymrużonymi oczami, który miał na niego haka. Był zbyt przebiegły, w ten sposób buntownik nigdy nie mógłby odmówić, ponieważ jest zagrożony. Niebieskooki westchnął opierając głowę o ramię swojej siostry. –I tu pojawia się pytanie, czy pani wyraża zgodę na jego wyjazd.

-Oczywiście… -Krótkowłosa po dłuższej chwili wykrztusiła z siebie słowa.-Żaden z was nie wspominał mi o tym, że Dei odkrył w sobie talent.-Mówiąc to patrzyła zadziornie na lawendookiego. Puknęła go kilka razy palcem w tors, a po chwili ponownie odwróciła się do Akasuny.-Wyrażam zgodę, ma pan to u mnie zapewnione, jednakże jest to dla mnie wielkie zaskoczenie. Rzecz jasna miłe zaskoczenie.

Lekcje szybko się skończyły. Hidan i Deidara wrócili do domu, a Naine wyszła do pracy. Tak skończył się cały dzień. Ten i następny, a potem kolejny. Data „konkursu” została wyznaczona, a buntownik u boku nauczyciela każdego dnia coraz bardziej się starał pokazać na co go stać. Dłonie przyzwyczajały się do pracy i materiału z którego była glina. Ręce bolały go nie miłosiernie. Róznie bywało. Niekiedy było miło i zabawnie,  często się sprzeczał z Akasuną i wybiegał wkurzony z klasy. Czas mijał i mijał. Na dworze nadal leżał puch śniegu.

---

Minęło sporo czasu odkąd dowiedziałem się, że jadę na jakiś konkurs czy projekt. Byłem nieco zdziwiony, że pośród najlepszych uczniów, Sasori wybrał akurat mnie. Nie chciał ze mną rozmawiać na ten temat. Czemu, dlaczego akurat ja, co go skłoniło. Po prostu miałem jechać. Dziś w końcu nastał ten dzień. Była godzina 6, po raz pierwszy w życiu wstałem tak wcześnie, nie z przymusu, bo pomimo wszystko miałem jeszcze dużo czasu. Wszystko było uszykowane, głownie dlatego, że Naine podniecała się tym bardziej niż ja. Poszedłem do łazienki, włączając na maksa muzykę. Uśmiechnąłem się pod nosem, obmywając twarz zimną wodą. Spojrzałem na zegarek, po czym poszedłem na dół. Naine kręciła się po kuchni, robiąc mi kanapki. Zaśmiałem się i usiadłem na blacie. Kiedy blondwłosa kobieta mnie zobaczyła, ustała na chwile.

-Deidara…masz zamiar tak pojechać?-Dziewczyna skrzywiła się, łapiąc w dwa palce skrawek mojej koszulki. Przekrzywiłem głowę, zaczynając myśleć o co jej chodzi. Spojrzałem na swój strój i uśmiechnąłem się.

-Ja tam tylko mam coś lepić, nie będę ubrany w garnitur Naine-zeskoczyłem z kuchni, mijając siostrę. Jeszcze przez moment słyszałem ciche pomrukiwania pod nosem, jednak nie miałem ochoty na sprzeczkę. Myślę, że ona też. Zabrałem swój plecak, w którym zostały zapakowane kanapki od siostry i zacząłem zakładać buty. Usłyszałem dźwięk dochodzący z mojego telefonu. Byłem lekko zdziwiony, ale szybko odebrałem.

-Deei, słuchaj stary, współczuje, że musisz tam jechać, aż się pomodlę do Jashina żeby trzymał cię tam w opiece. Wiem, ze chciałbyś żebym z tobą tam jechał i tak dalej, ale obowiązki wzywają i…-Siwowłosy rozgadał się na dobre, a blondyn tylko włożył swój telefon do kieszeni. Niech sobie Hidan pogada, czemu by nie. Deidara wybiegł z domu, żegnając się z siostrą. Pogoda nie była za ciekawa, gdyż śnieg nieustanie padał. Kiedy blondyn doszedł do umówionego miejsca, zobaczył paru uczniów z którymi musiał wytrzymywać kilka dni.

-Hej Konan, Nagato i…co ty tu kurwa robisz?!-Deidara zdziwił się, jednak Orochimaru skwitował to tylko uśmiechem i środkowym palcem.

-Kojarzysz tą nową od wf-u? To ona mnie tu wkopała stary…Mówiła, że jedzie ona, więc się zgodziłem, a potem się dowiedziałem, że jednak jedzie na zawody…czym sobie zasłużyłem Dei?-Wszystko stało się jasne dla chłopaka. Minuty mijały nieubłaganie, uczniowie zamarzali, jednak nie mogli wejść do autobusu bez nauczyciela, którego jeszcze tu nie było. Deidara zaczął przeklinać w myślach, za to Orochimaru palić. Kolejne pół godziny minęło, kiedy Konan krzyknęła, że widzi nauczyciela. Niebieskooki zeskoczył z ławki, ziewając i przymrużając oczy ze złości na nauczyciela.

Śnieżny puch odbijał się od okien, przez co w pomieszczeniu było bardzo jasno. Wiatr zawiała a lekki chłód przeszył cały pokój. Obudziłem się spoglądając zrezygnowany przez okno. Dziś był dzień projektu. Podniosłem tułów, masując ramiona. Obok mnie jak zwykle leżała kobieta o niesamowicie długich włosach. Przetarłem zaspane oczy, podnosząc całe ciało. Dziewczyna automatycznie się poruszyła. Miałem z nią długo sprzeczkę o tym, iż zabrała mój telefon. Niestety przez to zaspałem. Od razu spojrzałem na zegar w telefonie. Jasna cholera, było już po ósmej, sam dojazd, zajmie mi pól godziny. Zacząłem biegać po domu szybko się ubierając. Arisa krzyczała, jak zwykle wyzywając mnie od wszystkiego co tylko możliwe. Włożyłem cokolwiek, nakładając na to kurtkę, zajrzałem po drodze do łazienki. Zanim wyszedłem z domu minęło dwadzieścia minut, dodatkowo musiałem wracać się po ważne dokumenty. Minąłem kilka przecznic, zostawiając samochód na parkingu szkoły, w pokoju nauczycielskim miałem swoją szafkę. Zostawiłem klucze od samochodu i dokumenty. Kierowałem się na tartak przed szkołą, widząc całą czwórkę. Uśmiechnąłem się pod nosem, gdy wyskoczył mi zaspany Deidara.

-Witajcie.... Przepraszam za spóźnienie. Wszyscy już są? - Przebiegłem oczami po czwórce osób i jednym nauczycielu, który bezustannie rozmawiał przez telefon. Spojrzał na mnie tylko i pokiwał ręką. -No to jedźmy. - Mówiąc to wszedłem do opustoszonego busa. Dałem uczniom znak ręką że mogą wsiadać, a ja zatrzymałem się koło kierowcy, czekając na pana Yurukę.